يک شعر انساني از ه.ا.سايه

            کاروان

دیر است گالیا!

در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!

دیگر زمن ترانه شوریدگی مخواه!

دیر است گالیا،به ره افتاد کاروان. 

عشق من و تو ؟آه....آه

این هم حکایتی است.

اما،در این زمانه که درمانده هر کسی

از بهر نان شب،

دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.

شاد وشکفته،در شب جشن تولدت

تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک،

امشب هزار دختر همسال تو ،ولی

خوابیده اند،گرسنه ولخت ،زیر خاک